Aldanma Şiiri - Murat Önder Özbek

Aldanma.
Gerçekten.
O çocuksu, masum gibi görünen yüzüne aldanma.
O yüz var ya…
Ben bir zamanlar o yüze bütün inancımı astım.
Gözlerinde sevda var sandım.
Gülüşünde merhamet, suskunluğunda derinlik…
Oysa neymiş meğer?
Sadece iyi oynanmış bir rol.
Sadece “sever gibi yapan” bir oyuncu.
Ve ben…
Salondaki tek biletli izleyiciymişim.

Kanma.
Sever gibi görünmesine de kanma.
Çünkü sevgi öyle bakışla olmaz.
Sevgi, kalıp gibi sözlerle değil,
yaralıyken bile kalmaktan belli olur.

Ben çok sevdim.
Öyle böyle değil.
Gece uyurken iyi uyu diye dua edecek kadar,
Kırıldığımda bile “o üzülmesin” diye sustum.
Ama sen ne yaptın biliyor musun?
“Ben seni sevmiyorum,” dedin.
Sanki ben marketten yanlış alınan ürünmüşüm gibi…
O kadar kolay, o kadar düz.

Ama şimdi…
Şimdi uyanığım.
Artık birinin masum yüzüne değil, gözünün arkasındaki karanlığa bakıyorum.
Çünkü ben, seviliyor gibi yapılıp terk edilenlerdenim.
Ve bu sınıf mezun vermez ama dersini öğretir.

Bir gün o da gidecek.
Yine aynı yüzle.
Yine önce susacak, sonra uzaklaşacak.
Ve sen de anlayacaksın…
Birine sadece gülümsediği için güvenilmezmiş.

Sana bir sır vereyim:
Ben hâlâ sevmesini biliyorum.
Ama artık her yüzü sevimli bulmuyorum.
Ve eğer bugün
sen de o gözlere bakarken içinden bir şüphe geçiyorsa,
Kendine kızma.
Çünkü hepimiz bir kez o gözlerde yanıyoruz.
Mesele, ikinci yangını aynı yerde çıkarmamakta.