Al Yanaklı Yalnızlık Şiiri - Zeki Tüyen

suları anlatan
soğuk poyrazlarında gecenin
beyaz boyalı evlerin duvarlarından
umudun kıyısında bir yerde
ay dökülürken
sararmış yaprakları gibi sonbaharın
ben sükûnetin gülüşünü
kuşanmışım gizlice
saat on ikiye beş kala
zaman durmuş belli ki
inceden bir el ayak çekilmesi
haykırmışım içimden

sarı gölgesi ağaç dallarının
mor saksılar içinde
dalgın dalgın duruyor öylesine
mülteci akını gibi gözlerin, koşulsuz
koşuyor bana doğru uzaklardan
ışıltılar avuntu silsilesi sanki
gece gündüz okşanan
ve denizin mavisine yar etmişken
ben kendimi
arayıp sorabileceğim
zaman zaman her daim
al yanaklı bir yalnızlığım bile
yok benim

istanbul; 24.12.2023