Al Ben'li Yüzün Şiiri - İzzettin Coşkun

içimdeki sen canımı yakıyor oldu...
Bir diken olup ruhuma alevleniyor...
’Sen’ bile yok oluşumu bastıramıyor oldun...
sen’de bile göremiyor gibiyim.
Ölümden sonra seni yeniden sevmenin inancını...

Yalancısın hiç tanımadığım hiç göremediğim.
Seni sevmek yetmiyor,
çok uzaklara cirit atan esatir sevdalıklarıma...
Ne senle nede içimde heyelanca yıkılan çılgınlıklarla...

Şimdi yer gök seni bana ikaz eder...
Ansızın çıkageleceksin gibi
Her gördüğümün yüzüne bakıp buda sen değilsin.
Şimdi seni kime sorayım.?
Şimdi hangi koytu köşelerde kendimi paralıyayım...

Ah bir dolanabilseydim gözlerine.
Bir teninde soluyabilsem
sıcağı sıcağına intihar yaklaşsam közlerine.
Bitmeyen seansta perdesi çekilseydi
Tufan tufana sahiplendiğim nefesine...

Şimdi göz yaşımda çaresizce sararmışım.
Süzüle süzüle kaybuldum,
Sokak sokak seni divane arayışlarıma.
Belkilerimin tükenmesine şahid oluyorum.
Ne bir umuta ışık tutarım
Nede yaşama bir umutlu ışık.

Şimdi hep karanlık hepte Sensizlik..
Kap karanlık bir nefes kalışım
kapkaranlık bir hayali yaşam.
Ağlamak neyi bitirebildi ki.
Bu Sensizlik,
bu ayrılık zehrini üstüme kusar..
Bir görebilsem al ben’li yüzünü,
duyabilsem sana ait ne varsa...

Ah bir defa sarılabilsem.
Ölüme titrek bir yaşam arardım...
Bir anlayabilsen beni
Hayallerime çığlıkları tutabilsen
Bir yapboz olup tamamlanırdık.
Bir nefes gibi kararırdık,
yaşama bahrevan giden sonsuzluğa..