Akşamın Yalnızlığı Şiiri - Seyrani Göl

Gün, usulca kanatlarını kapattı,
ufukta solgun bir hüzün asılı kaldı.
Kırmızıya çalan gökyüzü,
yavaşça mor bir yaraya dönüştü.

Sokak lambaları titrek bir umut gibi yanıyor,
ama kimse yok yürünecek yolların ucunda.
Her kapı kapanmış, her perde örtülmüş,
yalnızlığın yankısı dolaşıyor sokaklarda.

Bir sandalye boş,
bir bardak suya dokunulmamış,
odanın ortasında büyüyor sessizlik
insanın kendi kalbi kadar gürültülü.

Akşam, uzun bir bekleyişin perdesi gibi iniyor;
ve ben,
gözlerimde yanık bir gölgeyle,
yine kendime misafir oluyorum.

Geceye sarkan bu yalnızlık,
karanlığın ince ipleriyle örüyor beni.
Penceremde ay,
sessiz bir yoldaş gibi duruyor,
ama onun solgun ışığı
ruhumun karanlığına değemiyor.
S.GÖL