Sesleri birbirine karışan martılar,
Çılgınca kumsalla sevişiyor dalgalar.
Elinde köpek öldüren şarabıyla,
Hayatı unutmaya çalışan sarhoşlar.
Ve öbür yanda—
Bir dilim ekmeğe muhtaç,
Ağlayan çocuklar.
Ey hayat!
Sevgi devrimini kaybetti.
Belki de bundan sonra
Hiçbir anlamı kalmadı aşkın.
Bir zamanlar sevgiyi kutsal sayanlar,
Önünde eğilenler…
Şimdi birer birer
Denize dökülüyorlar,
Bir veda gibi.
Küflenmiş sayfalara yazılmış
Ve rafa kaldırılmış aşk masalları…
Dört duvar arasında asılı duran
Donmuş bir karede
Kilitli sevdalar.
Nerede kaldı
Önünde diz çökülecek sevgiler?
Kıblesini arayan yürekler,
Artık o kadar yorgun,
O kadar umutsuz ki—
Sanki ruhlarını teslim etmeden
Ölmüşler gibi…
Bedenler buz kesmiş,
Aşklar yosun tutmuş,
Suyun dövdüğü taşlar gibi sessiz…
Şimdi biz,
İçimize hapsettiğimiz sevgiyi
Arar olduk yeniden.
Bekliyoruz:
Belki bir Süleyman çıkar,
Koparır zincirleri…
Ama gelmiyor.
Ne Süleyman var,
Ne de bir asa.
Belli ki bu da bir ayrılık,
Ve hiç dönmeyecek.
Oysa şu an,
Saatin akrebi
Yalnızlığı ve ölümü gösteriyor.
Kayıt Tarihi : 26.8.2005 21:36:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Beğeni ile okudum.
Emeğine yüreğine sağlık üstadım.
Saygılarımla
Keleminize sağlık.
Saygılar selamlar…
Tebrikler
TÜM YORUMLAR (31)