Aklım Senden Sonra Şiiri - Kiyaz Kılınç

Aklım Senden Sonra

Aklım senden sonra
kendini kaybetmeyi istedi.
Bütün cümlelerim
seninle başlayıp seninle bitiyordu artık.

Kendim olmasam,
ismimi, yüzümü, gölgemi bile bıraksam bir kenara;
omuzlarımda büyüyen o ağırlığın altında
daha sessiz bir insan olsam…
Geceler içimde bir ovaya dönüşse,
sen yağmur olup üzerime yağsan,
ben boşluğa düşsem,
yok olsam…

Yine de yalnızlık,
seninle dolu bir boşluk olurdu içimde.

Kendimi kaybetmenin eşiğinde
sana dair her şeyi—
her anıyı, her sızıyı, her acıyı—
bir hazine gibi saklardım.

Gölgemde sen,
gözlerimde sen,
her nefeste sen…

Seni bekleyen sessiz bir şehir gibi duran ben.

Sevdiklerimden uzak,
kendimden uzak,
dünyadan uzak…
Ama yine de aklımda sen,
kalbimde sen,
her yerde sen.

Aklım senden sonra
kendini kaybetmeyi istedi.

Ah, benim bu aklım…
Hep sende tutuklu kalan aklım.

________

Bu şiir,
bir türlü tamamlanamayan cümlelerin,
geceye sığmayıp taşıp giden iç çekişlerin,
susmayı bilmeyen bir kalbin adına yazıyorum.

Bu şiiri,
bir gün bile unutmayı beceremeyenlere,
bir tek ismin çevresinde dönen zihinlere,
birini severken kendini kaybetmenin ne demek olduğunu bilenlere adıyorum.

Aklını birine bırakan,
sesini birinin yokluğunda bulan,
bir yabancının bakışında kendine yuva arayan herkese…

Kalbinin kırılmasını sessizce taşıyanlara,
içinin ağırlığını kimse duymasın diye gülmeyi sürdürenlere,
ve bütün gün güçlü durup
gece olunca içindeki fırtınaya yenilenlere…

Bu şiir,
yarım kalanların,
geri dönmeyenlerin,
bir türlü biteyazıp da hiç bitmeyen hikâyelerin kitabıdır.

Ve belki de en çok,
kendini kaybedişinin içinde
yeniden doğmayı bekleyen
o sessiz, incinmiş, ama hâlâ sevebilen insana adanmıştır:
Sana.

Kiyaz