Ailem Benim Yuvamdır Şiiri - Seyrani Göl

Sabah gözümü açtığımda
Annemin gülüşü düşer odama.
Ellerimden tutar babam,
Yeni bir gün başlar onun adımlarıyla.

Kardeşim gülünce ev şenlenir,
Duvarlar bile sevinir sanki.
Bir lokma ekmek paylaşılırken
Mutluluk konar soframızdaki tabaklara.

Annem saçımı okşar bazen,
Yüreğimde güneş doğar birden.
Babam sessizce sırtımı sıvazlar,
Güvende hissederim kendimi derinden.

Aile, bir battaniye gibi,
Sarar beni kışın en soğuk gününde.
Birlikteyken her şey tamam,
Eksik kalmaz hiçbir yanım kendimde.

Birlikte izleriz yağmuru camda,
Annem örter üstümü sessizce, babam dalar uzağa.
Kardeşim omzuma yaslanır usulca,
O an dünya küçülür sanki bir odada.

Ailem benim ilk masalım,
İlk adımım, ilk yarım, ilk tamamım.
Ne zaman yorulsam düşlerimden,
Bir tek onların yanında unuturum zamanın adını.

Küçük tartışmalar da olur bazen,
Ama sevgi hep kalır en derinde.
Çünkü bilirim;
Aile, kalbin hiç yalnız kalmadığı yerdir içimde.
S.GÖL