Anne diyebilmek,
dışarıdan eve geldiğinde sana hoşgeldin diyen kadına.
Yada,
kasketli şapkasıyla ailenin en önünde yürüyen adama baba.
Tam olmak,
bir bütün olmak.
İrili ufaklı kardeş sohbetiyle avunmak, her akşam evin dış kapısı kapandığında.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta