Aidiyet Şiiri - Ozan Demirkesen

Hiçbir yere kök salamadım ben.
Her canlı ait olduğu yerde büyür, değil mi?

İçtiğim sigaranın, her nefeste savrulan külleri gibi,
Oradan oraya savrulup durdum.
Ait olamadım hiçbir yere.
Belki de bundandır hiç büyüyememem.

Hangi dala tutunsam,
Neyle bağ kurmaya çalışsam elimde kaldı hep.
Hatta güneş takip etmezdi beni;
Gölgem bile yürümezdi benimle.

Son nefesleri kalan şu sigaram kadar kısa ömrümde:
Kimim var ki benim?
Hatta "kimim var" demek haddime değil...
Neyim var ki benim?
Şu sigaram, kalemim ve defterim dışında.
Onlara da benim diyemem aslında.
Tükeniyor hepsi.
Sigaram bitmek üzere, defterimin son sayfalarındayım.
Zaten kalemim de deftersiz yapamaz.
Onlara bile yük oldum ben bu dünyada.