Ahval Şiiri - Mehmet Emin Gülicem

Zemherî bir sükûtla örülürken Şam’ın avluları,
ihtimal cümlelerinden silindi mazlum.
Zulüm, artık bir fiil değil;
bir yüzyılın öznesi oldu.

Telaffuz edilmeden yutulan şehirler var:
Açkale, Hama, Timbuktu...
Bazılarının yalnız harfleri değil,
hatıraları da kurşunlanmış.

Bir yangın, Arakan'da başladı belki,
ama közleri Kudüs’ün kalbine düştü.
Mescid-i Aksâ'nın gölgesi,
bir kılıç gibi çekildi semadan.
Geriye sadece “namaz” kalmadı,
bir halkın alnı da sürgün edildi.

Ve sancağın kıblesi değişmedi.
Değişen, ellerin tereddüdüydü;
artık hiçbir parmak,
doğruyu göstermeye cesaret edemiyor.

Söz kurudu.
Kur’an’la büyümüş çocuklar,
artık “oku” emrini susarak taşıyor.

Ama dava,
ne bir gazete manşeti,
ne bir yardım kampanyasıdır.
Dava:
Kûfe’de kaybolan adaletin,
Srebrenitsa’da yeniden doğmasıdır.

Yıkılan her medreseyle birlikte
bir ayet göğe yükselir,
kimse işitmez.
Ve her sessizlikte bir emir gizlidir:
“Şahid ol.”

Çünkü bazı haritalar
çizilmez kalemle;
kanla değil,
kıyamla belirlenir sınırlar

Mehmet Emin Gülicem