Yıllar perde çekti acılarıma
Güneş her gün selam getirdi senden
Yıldızlar üşüştü gecelerime
Sıcağı belirsiz, ışığı candan
Umutlar kararırken
Perde perde
Çılgın bir karanlık iner
Sana giden yollara
Gidişinin burukluğu çöker
Akşamlara
Hep aynı yalnızlık, hep aynı sızı
Hapsetmişim bir balkona gönlümü.
Ufukta saklanan akşam yıldızı
Alır benden verir ona gönlümü.
Varabilsem bu sevdanın özüne,
Çocukları sevelim
Onlar bizim varımız
Onlarla mutluluğa
Uzansın kollarımız
Çocuk katıksız sevgi
DÜZİÇİ
Sana yazmasaydım vefasızlıktı
Altı sene bana baktın DÜZİÇİ
İnsanlık kimliğim sayende çıktı
Biz neler kazandık, neler yitirdik
Ardımızda kötü anı kalmadı
Altı yılı koca ömre yetirdik
Düziçi’nin yeri asla dolmadı.
Mustafa Ersoy’la başladık yola
Ay şafağı süsler, gün ikindiyi
Yüreğimin süsü sensin çocuğum
Gel de paylaşalım son ikindiyi
Akşamın türküsü sensin çocuğum
Her insan kutsaldır, bakma ırkına
Gelincik tarlasında
Her kınalı yaprağa
Birer damla
Çiy tanesi düşmüş gibi
Gönderdeki bayraklar
İrili ufaklı
Kasım’ın 10’u bugün
Gidiyor
Mahşerin en yiğit yolcusu
Gözlerde yaş
Gönüllerde bağımsızlık tutkusu
Öğretmenim gülsün yüzün, gül gibi
Sana geldik suya hasret çöl gibi
Her sözünü doğru bildik bal gibi
Her okulsuz çocuk acındır senin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!