Çalışı son olmayacak
kapımı mutsuzluğun
Her ayrılıkta
bulur beni
Ne kadar kaçmak istesem
kırarcasına çalar kapımı
Gidişin yıkmaz beni
Hayata gülerek
bakmayı öğrendim ,
Eller bana gülmeden önce.
Senden sonra da
gülümseyeceğim,
Yalnızlık kalesi oldu şu gönlüm,
Nice dertle yine doldu şu gönlüm.
Binbir umuda sarıldı durdu,
Umutsuz yarına kaldı şu gönlüm.
Gülümseyişin müjdesi sandım baharın
Umutlandım, mutluluğa hazırlandım.
Sözlerin oldu başlangıcı
Gönlümdeki depremin, fırtınanın.
Yepyeni binalar yıkıldı
Tüm güzelliklerin yerinde enkaz.
Evden ağıtlar yükseliyor,
ağlıyorlar.
Ben daha çocuğum
ama ağlamamalıyım.
Artık evin erkeği benim
büyümeliyim,
Bir derdimi çekenim yok
'Yarim' deyip sevenim yok
Ölüp gitsem buralarda
Mezarımı kazanım yok
Hep inlesem,ah etsem
Bana düşen ne
Bu kargaşa içinde
istiyorum, bana ne, bana ne!
Bu kadar acı,
bu kadar dertten sonra
Bana yetmez
Beni, yoklugunda arama
Ben, seninle var oluyorum
yoklugunda; deli-divane
zamansız hiçliklerdeyim
Kendimi kaybediyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!