Bir tek yaran kaldı
Tam şuramda
Kasım’ın ayazından
Dert etme gönül
Veren aldı
Yabancıya gitmedi
Oynattığım zaman yerinden
Elimle kaldırım taşını
Yuvasına yiyecek taşıyan
Bir karıncanın
Ürkek bakışlarında
Gördüm çocukluğumu
Bekliyorum dört gözle
Seninle aynı kapı kirişinin altında
Göz göze gelebileceğim
Büyük bir deprem anını.
Olur ya,
Yıkılırsa tesadüfen içinde bulunduğumuz bir bina
Bak arkadaş,
Şimdi akacak suyu bu derenin
Belki elin ıslanacak sadece
Belki yıkanacak tüm bedenin
Bir zamanlar benim durduğum yerdesin
Aynı kaderi yaşıyoruz aslında,
Aynı acıları, aynı hayal kırıklıklarını…
Hep aynı döktüğümüz yaşlar,
Hep aynı verdiğimiz savaşlar, yakarışlar…
“Unutmak” dediğin boş bir avuntu yalnızca,
Boşa giden bir nefes, bir teselli acımasızca…
Rüzgara bırak kendini
Götürsün seni
Götüreceği yere
Devam et sen şarkını söylemeye
Ayağın kesilsin yerden
Ömründe bir kere
Ancak uyandığımda anladım
Elin elimde
Dizin dizimde
Sana yaptığım nefes bağışının
Bir rüya olduğunu.
İlk kez ağladığımda
Yanaklarımdan aşağı süzülmüştü yaşlar
İşte bu yüzden
Hep aşağı duğru akar bütün ırmaklar
Beni bırakıp gittiğinde
Seni vazgeçilmez ilan ettiğim gün
Vazgeçmiştim sensiz geçen hayatımdan.
Senle var olmayı sevdim ben
Vazgeçerken tek başıma yok olmaktan.
Beni bilinmeyen bir boşluktan kurtarınca
Gittiğin an, anladım ki
Gitmiş yarısı bu şehrin.
Dolmuş gözlerime yaşlar
Çökünce üzerime karası bu şehrin.
Unutulmaz bir aşkı unuttun kalbimde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!