Ahmet`in Sonsuz Dünyası Şiiri - Hasan Can

Sitemkar bakıyordu gözleri,
Hasret çeker gibiydi...
Ahmet o hiç kalkmadığı,
Gözlerinin hiç yön değiştirmediği,
Martıların bile uğramadığı,
O deniz kenarındaydı.
Nasıl da ağlamaklıydı,
Denize yalvarıyordu sanki,
Geri ver bana sevgilimi diye.
Onun o halini gören,
En az onun kadar duygulanırdı.
Deniz ıssız ve sessizdi,
Uzaktan da olsa,
Bir gemi bile geçmiyordu,
Nasıl da yıpratmıştı kendini,
Yıllar nasılda ağartmıştı saçlarını.
Onun o içler acısı halini gördükçe,
İçim daralıyordu, kanıyordu...
Belli ki çok derinden bağlıydı,
Sevgisi çok büyüktü.
Deniz almıştı sanki sevdiğini,
Ana avrat sövüyordu dalgalarına,
Elinden gelse denizi boşaltacaktı,
Ama mümkün olmadığını oda biliyordu,
Ve bu yüzden sövüyordu,
Bu yüzden isyan ediyordu ya.

Ve sonunda o ana avrat sövdüğü,
İsyan ettiği denizin sessizliğine yenik düştü,
Gülümseyerek 'yalan dünya' dedi ve atladı,
En büyük hayaliydi belki de denizin derinliklerine inmek,
Çünkü uğrunda saçlarına ak düşürdüğü,
Ve acılar içinde kıvrandığı sevgilisine kavuşuyordu,
Ölmekten hiç korkmuyordu ahmet,
Gülümsüyordu atlarken, gerçek bir aşk hikayesiydi onunki,
Gerçek bir bağlılık, sevgi mücadelesiydi,
Ve öyle görünüyordu ki bu mücadeleyi kazandı ahmet,
Gülümsüyordu, zaferini kutlar gibiydi.
Derinlere inene dek düşmedi yüzünde ki gülümseme.
Umarım daldığın o sonsuz dünya da aradığını bulursun,
Ve o delice, sıkıca bağlandığın sevgiliye kavuşursun.