Bir kadının en güzel yeri gözleridir şüphesiz,
Hem hislerini yansıtır
Hem de korkusunu dışa vurur..
Eğer dikkatli bakarsanız.
Pırıl pırıl bir dünya yaratmışsın kendine, beni istememeni anlarım. Peki ya söylesene, farklılıklar güzelleştirmez mi yaşamayı. Sen demiştin ki, ben farklıydım, özeldim. Ama başkaları gibi olmadığım için bıraktın, belki de, bir parça sıradanlık için. Belki hala severken. Ya da kendi ateşinde beni de yakmamak için, masumiyetimde, güzelliğinle.
Kaçabilmek en değerli fırsattır belki de. Kanadın kırılıp düşene kadar, kendi boşluğunda yitene kadar. İkimiz baş başa kalıp bitene kadar;
sadece sen ve ben
Sebepsiz yalnızlığım
Paramparca mutlulugum
Yarıda kalmıs solugum
Soyle, sen nerdesin?
Bir sokak lambasında
Dudaklarımdan kan akıyordu
Kan.
Yapış yapış
Yıllarca damarlarımda hapsolmanın intikamını alırcasına
Kanıyordu dudağım
Sana kanıyordu.
Yeni bir asksa gelmekte olan
Yeni biriyse kalbini dolduracak
Karsı koy
Ask da her hastalık gibi
İlk belirtiler goruldugunde
Parkta oturan yalniz bir cocuk. Etrafinda insanlar. Kalabaliklar icinde bir basina durmus. Gozleri korkmus, belli incinmis. Sevgi gormemis, belki kimsesiz. Oturuyor bankta, yanindan gecen onca insan. Kimseden bir sey istemiyor. Bir sey beklemiyor o, kaderine razi, uzgun. Havanin soguklugu, kalbime isleyecek belki o buyudukce; ama cocuk o hala, umutlu. Sevgiye hasret, sevgiye acik. Etrafindaki insanlar gormuyor belki onu, bazilari bir aciyip yoluna devam ediyor. Cocuk bekliyor. ‘Buyukler’ dedigi insanlar sarsin onu, korusun soguktan yalnizliktan. Bir sure sonra agir geliyor, kaldiramiyor bu yuku ve.. Eziliyor cocuk, “sozde” insanlarin arasinda.
Sonrasinda o insanlar, kustahca bir de masumum derler.
Bazen baslarina bir sey geldi mi, mutsuzum derler..
Yapmacik yasamlara, yasiyorum derler, bir seyler hissetti mi ona duygu derler, harika
Unutamam ki kimseyi
Olanları unutamam
Hislerimi unutamam
Onca yalana ragmen,
Gercegi bırakamam
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!