Ahmet Emer Şiirleri - Şair Ahmet Emer

Ülkem,
Antalya’ da, Posof’ ta, Gümüşhane’ de yine aynı!
Ülkem,
Sivas Yaylasında yıldız bakışlarıyla aydınlanan ıpıssız bir geceydi…
Madımak ateşi ile alevlendi, kor oldu, canlar köz oldu; simsiyah kömür oldu!
Alnımızda kara leke! ..

Öğret bana öğretmenim
A b c ile bir beş onu
Elif beyi öğrendik de ne oldu
Baş örtüsü türban oldu
Her sokağa cami kondu
İmamlar öğretmen oldu

Bilinmeyen zamanların yitik türküleri vız gelir bize
çok söyleyenler oldu o türküleri gül meme değil domdom kurşunu ağzında
sallanmadı ne bir mendil ne de kol giderlerken hiç birine
daha yetmemişti çoğunun yaşları bu yola ömürlerinin baharında
mırıltıyla çıkıyordu her bir ağızdan ankara' nın taşına bak
elleri tezek yüzleri güneş kokuyordu ya da mürekkep lekesi çoğunun

Hiroşima ve Nagazaki' den sonra
Vietnam’ da yaptıklarınızdan kopyalar

Bir beladan yeni kurtulmuştu
Yarasını bile saramamıştı düştün peşine
İşkenceler gün görmemiş

Kusura bakma yavrum
havanı ödünç almıştım senden
doyasıya soluyayım diye
soludum soludum da kirkettim
borcumu inkar ettim unuttum

ben bir öğretmenim
adamışım uğruna canımı
mini mini yavruların
köylü fakir fukaranın

ben bir öğretmenim

Çağırdı fısıltı ülkesine inançlara ayna tutup, kalbini küle tutmuş yangın gözlü hokkabaz, münafık sarayında altın tacı pas tutan gafil!
Eskidi kaç kez, yaşlandı, düştü pul yerine değeri, anıyı ağırlamakla geçen yaşamında üstündeki yabancı ile uykulara yattı, daldığını sandı derinlere, hafif kalmıştır uykusu hep!
Öğrenemedi gitti yitirdikçe acının ve aşkın iklimini yüreksiz; kimsesiz bir ölümle değişecek kendisini!
Bilemedi yaşanmamış yaşamlardan alacaklı olduğumuzu, kendisi de öyledir kim bilir? ! .
Bir yağmur sonrası gökkuşağına tutunup geldi derken mutluluk, dalamadı ne yazık renk renk odalarımıza, yağamadı huzurdan birer damla ruhumuza!
Esmer bir hüzün bıraktı yüzümüzde, giderken bıraktığı göz izlerinde özgürlüğe özlem!

Hey, size diyorum size:
Öylesine burnunuzu soktunuz ki her şeyimize, her yerimize...
Ne sevmeye zamanımız, ne aşık olanımız oluyor!

Bize yazık değil mi?
Öyle kararttınız ki günlerimizi.

Ne kötü kaderim var
sığdıramadım bir ömre birlikteliği
her kavuşmamın sonu ayrılık
her sevgimin sonu hüsran
sığdıramadım koca ömre bir sevgiliyi
her kavuşmamın sonu hicran

Anadır dedik,
su verir.
Babadır dedik,
güçlendirir.
'Var mı dünyada öğretmek aşkı? '
dedik;