En yalnızıyım
Aynı buluttan kopan
Ve ağlayarak toprağa doğru koşan
Yağmur damlalarının
Bana avuç açar mı dersiniz
Anne sözü dinlemeyen
Bir çocuğa benzetirim kalpleri
Hep zamansız ağlayan bir çocuk gibi
Ummadığın anda aşık olabilen
Ne kadar olmaz dese bile insan
Son söz kalbe aitti her zaman
En sevdiğine karşıdan bakan
Dalında seven uzaktan seyreden
Daha benleşerek kirlenmesin diye
Koşar adım kaçan bir ben
Ne gölgem düşsün bedenine
Hiçbir tarihsel önem taşımayan
Ve hiç bir parmakla gösterilmeyen
Yere atılmış ateşli bir izmarit gibi
Üzerine ısrarla basılmış
Bastırılmış, ezilmiş
Kendi kaleminin gölgesine sığınan
Bir şairim ben
Paçalarımı sıvamadan girmişim
Kitaplar arasına
Bu yüzden bilmem katlamasını
Kaldığı yeri hatırlatsın diye
Bir çocuğum
Hastane koridorunda
Herkes doktorun gözüne bakarken
Bir babanın döktüğü
Göz yaşına takılır gözlerim
Oğlunun gözlerinden saklarken
Bir köy okulunda
Pencerenin çercevesinden
İçeri sızan rüzgar
Ayakkabıları yırtık
Ayakları su içinde
Titreyen çocukları gördüğünde
Kaç kişi vardır
Kendi dürüstlüğünde boğulan
Dümeni saptı diye doğrunun
Denizin ortasında tüm suyu
İçine çekmeye kalkışan
Biz özgürlüğü sipariş ettik
Masamıza kelepçeler üşüştü
Birazdan sürülür kapılar
Birazdan kırılır kalemler
Ve binlerce albatros gökyüzüne hapsedilir
Okyanus yasaklanır onlara
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!