Paramparça olmuş bir hayatın kalıntıları arasındaydım.
Sol yanım boş, sol yanım ürkekti.
Aldığım her nefes anlamsız beyhude bir üşengeçlikti.
Bir bahar vaktiydi,
ben yeşile sarı,
sen mor diye bakıyordun belki de bu aramızdaki tek gerçekti.
Bir varmış bir yok olmuş kentlerin ayaz sokaklarnda çıplak ayaklarıyla göç eden küçük çocuklarn büyük yüreklerinde sığınamayan mültecileriz
Ben yinede diyorum ki. bizi bizden etmeye çalışan amansız bir feryat bu.ve bizler biz olmaya Muhtaç zamanlardan geçiyorz
Büyüme be çocuk. Bak verilen her söz boşa çıkıyor. Büyüsende kendin ol be çocuk. Çünkü kendin olmayı becermek hayatı yenmektir çocuk.
Sesini değil, sözünü yükseltmeli insan. Çünkü gökgürültüleri değil, yağmurlardır yaprakları yaşatan.
Bir bir kırıldı hazan mevsimini yaşayan yüreğimizin dalları. Bir Bahar'a hasrettik birde Nisan yağmurlarında hiç aldırmadan ıslanmaya...
Bir veba gibi yayılıyor hırs ve öfke. Allah biliyor ya ne mal kalır ne mülk ne de hak geride....
Önce birileri senin için yaşar. Sonra sen kendin için yaşarsın ve sonrasında sen birileri için yaşamaya başlarsın en sonunda herkes ölür....
Çok sonraları dedi. Çok daha öncesindeydik meğer. Meğerse hiç yaşamamistik. Hiç yaslanmayacakmıydık yoksa...
Sınırlı gülüşlerin sonsuz sayıdaki yansımasıydı hüzünler. Ve hüzünler hazan mevsimiydi. yaprak döken yalnızlığımızın o çocuksu yıllarında..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!