Ahmed Fehim Solak Şiirleri - Şair Ahmed ...

aynalar farkedecek ilk önce yokluğumu,
sonra buğulu camlar,
belki sıcak yatağım,
sarıldığım yastığım,
dolandığım çarşafım belkide.

Bir adım atarsın; üşür ellerin, kurur dudakların, dökülür önüne o sonbahar. Aylardan Kasımdır, günlerden o bitkin cumartesi, yıldızlar küsmüştür geceye, ve o şarkıyı söyler yapraklar. Bunlar yetmiyormuşçasına, esen o deli rüzgar getirir onu. soluk soluğa kalırsın, gözlerinde tutamazsın yaşları, bir sessizlik sarar bedenini, sonra artan yalnızlık. Delicesine koşarak dışarı atarsın kendini, yağmur vurur yüzüne, güneş çekmiştir perdelerini, ve herkes giderken senden, düşersin o kaçtığın kaldırımlara, ellerin yara bere içinde, haykrırsın bir çocuk gibi. Şimdi yalnızlık nedir bilir misin? ..

Şimdi sessiz ve usulca seyrediyorum bu şehri,
Rüzgarlar söylüyor şarkımızı,
Söylediğin yalanlarla ediyorum dansımızı,
Ve tek tek damlıyor gözyaşlarım,
Sadece seni tekrar görebilmek için...

şairlerin yazdığı,
bestekarın notalara döktüğü,
tenime rüzgarının estiği,
gecelerin yıldızlarla çizdiği,
mehtabın denize düştüğü,
satırlarda okuduğum kadın sen değilsin.

Sana söyleyemediğim şeyler var;
Saklamam gereken,
İçime bir yangın olsa dahi dışa vuramayacağım,
Çocukluğumdan kalan sevgim,
Seninle olan her ana dair özlemim var.

Bugün cumartesi,
Bir akşam vakti,
Gece lanbaları sıralı karanlık sokaklar,
Saatler yıllara vurmuş,
Sanırım mevsim sonbahar.

Sabah olmaya yakın düşüyorsun aklıma.
Düşmene kızmıyorum, aklımdan çıkıp kalbime doğru inerken beni soluksuz bırakmana darılıyorum sadece. Çünkü tam o anda burnumun direkleri sızlıyor kokunla. Kokun diyorum bu kadar güzel olmamalı. Ve tam bu sırada soluğum kesiliyor, nefessiz kalıyorum. Kokundan da mi mahrum kalacağım? Kalbimde bir sızı oluyor, diyorum ki yerini bulamadı herhalde. Ve öğreniyorum ki her kalbime indiğinde biraz daha genişliyorsun.
Özlemek diyorum çok az hece. Belki de çok kısa. Yada harflerde problem mi var bilmiyorum. Sanırım diyorum seni özlediğimi ifade edebilmek için yeniden bir alfabe oluşturmalıyım. Çünkü özlemin bir kaç gezegene sığacak gibi. Seninle diyorum yeni ülkeler mi kursak ? Yeni şehirler mi inşa etsek? Çünkü her bir gülüşün bir şehirde mutluluğa yetecek kadar. Belki de senle beraber tüm insanlığı kurtarabiliriz sevgilim. Seni sevdikçe diyorum, herkes mutlu olmalı.
O yüzden çok güldürmeliyim seni. Ama sadece ben güldürsem olmaz mı? Bencilce olacak biliyorum. Ama sen hep bana gülsen, ben geri kalan milyarlarca insanı mutlu edebilirim. Farkındayım abartıyorum şimdi ama sende seni benim kadar sevsen anlarsın beni. Her insan kendini sever. Bir gün sende seversen seni benim kadar anlayacaksın biliyorum.
Sevdiğim kadar özlesem diyorum acaba bu kadar zorlanır mıydım? Ama ben seni sevdiğimden daha çok özlüyorum. Sen diyorsun ya hani, yanındayken bile özlüyorum seni. Aramızda kalsın aldığın her nefeste özlüyorum seni. Ve yaşaman için ne kadar oksijen gerekse diyorum her bir zerrem çektiğin nefese yetecek kadar olsa ömür boyu ve ben sadece sana yetebilsem bir ömür. Çok mu şey istiyorum sen söyle sevgilim? Çok sevmek çok şey istemek mi ?

Ayrılığının ilk gecesi; gözlerim dolu, dilimde düğümlenmiş kelimeler, yıpranmış bir beden, harcanmış bir ömür ve, akıl erdiremediğin gidişin. Ayrılığnın 3. günü; camlar kapalı, karanlık bir oda, belli ki güneş görmüyor uzun zamandır, odada ağır bir koku, herşey dağınık, karartı şeklinde bir beden, gitme diyişlerim yankılanıyor hala odada. Ayrılığının 7. günü; hatıralar, o meşhur ıslak ve renksiz sonbahar, o günlerden yazılacak çok şey var, biten bir aşk söylevi, manzara hep aynı, pencereler buğulu, ve yaptığın en iyi şey, bir kaç satır yazabilmek. Ayrılığının 15. günü; sessiz bir oda, yükselen ve boğulan cümleler, yağmalanan inançlar, sana yenilen kutsal duygular, ve birikmiş bir kaç cümle. Ayrılığının birinci ayı; tekrar belki bir yerde karşılaşırız düşünceleri, tanıdık ve arzulanan bir ses, uyruğu dahil olmayan bir ayrılık hissi, yabancı olduğum bu cehenneminde saltanat savaşı, ve yitirilen duygular. Ayrılığından sonra şimdi; Eski Sevgili, yeterince eski mi?

nefesim kara bir gecede kaldırım taşlarında,
yakamoz düşmüş gözlerime,
ve bedenim faili meçhul bir boşlukta,
cümlelerim yutkunuyor yalnızlığa,
göz yaşlarım bir paylançonun dudak kıvrımınlarındaki sahtekarlık kadar tanıdık,
haykırmıyorum artık.

Gidiyorsun,
Biliyorum karanlık çökmeden evde olman gerek.
Siyah bir mont
Beyaz bir fular,
Boynundan çiçekler dökülmeden,
Dönmen gerek.