Ezel'de unuttuğum yeminin pasıdır zaman,
Ben, o ahdin gölgesinde sürgün edilmiş ruh.
İçimdeki perdeyi yırtan o ilk çığlık—
Hatırlanan yeminin sancısıdır—
Ve Arş'ın kapıları bu sızıyla gıcırdar.
Yıldızların yönünü şaşırdığı bu sürgün şehirde,
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta