Ahi Şiirleri - Şair Ahi

Nâlişümden géceler yummaz gözini nüh-felek
Âh ki ol meh ‘âlemi éncitdi yérden göge dek

Bilmezem ne tâli‘-i ferhunde-fâlüñ var ki hîç
Her kişi ögse seni göge çıkarur éy melek

Hey ne fitne başıdur turre-i tarf-ı külehüñ
Zâlimüñ öte ucıdur seri zülf-i siyehüñ

Tûtiyâ gibi kaparlar ser-i kûyuñda şehâ
Degme gözler mi görür [kim] ‘acabâ gerd-i rehüñ

Ğoncayı dem-beste kılan la‘l-i nâbuñdur senüñ
Lâl éden bülbülleri hüsn-i hitâbuñdur senüñ

Cevr-i ‘ışkuñla derûnın tâlibüñ altun éden
Hâk-i iksîr-i der-i devlet-i me’âbuñdur senüñ

Âfitâb-ı subh-ı devletdür cemâli Ahmed’üñ
Gülsitân-ı bâğ-ı Cennetdür visâli Ahmed’üñ

Cân ü dil rahşını târâc étmege éy dôstlar
Tutdı cismümde vatan haylî hayâli Ahmed’üñ

Başum çevürüp zülf-i semen-sâsı Memî’nüñ
Sihr étdi baña nergis-i şehlâsı Memî’nüñ

Misk ile çeküpdür éki ‘unvân-ı melâhat
‘Unvân-ı cemâle kaşı tuğrası Memî’nüñ

Néce tahrîr édeyin vasfını derd ü elemüñ
Bağrı yufka kâğıduñ gözleri yaşlu kalemüñ

Nâmenüñ barmağına rîşte-i cân bağladı dil
Ki varup benden elin öpe o şâh-ı keremüñ

Olmadı vasluñ müyesser cidd ile cân éy melek
N’édelüm takdîrüñ iş bu râya sığmazmış dilek

Alnuñ ile ruhlaruña zerrece beñzetmeyem
Âfitâbum döne dursun mihr ü mâh ile felek

Kim geyürdi gül gibi bu câme-i âlı saña
Kimler ögretdi bu âlı hey Hasan Balı saña

Vasluñuñ ‘îdine kurbân étdügüñ’çün ‘âlemi
Şol kemân-ebrûñ içün kurbânlar olmalı saña

Sâkî toldur kadehi iç içelüm n’olsa gerek
Koma yarını bu gün hôş geçelüm n’olsa gerek

Varalum meygedede hâlis ü muhlis olalum
Sohbet-i ehl-i riyâdan kaçalum n’olsa gerek

Âh kim derd ile oldum mübtelâsı Hurrem’üñ
Düşdi nâgeh göñlüme zülfi hevâsı Hurrem’üñ

‘Îd-i vaslı şevkı içün rûze-i ğam çekmişem
Tâ nasîb ola déyü bir merhabâsı Hurrem’üñ