Ah Kadın Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Kadınım ben.
Ağlarım,
Soğan gözümü yaktı derim.
Gülerim,
Bütün dünya güler.
Kan kusarım,
Kızılcık şerbeti içtim derim.
Kadınım ben,
Gel gitlerim var,
Gelmesi çok olan.
Gitmesi az.
Med-cezirlerim var
Med-i benle başlayan.
An gelir
Herşeyi göğüslerim.
Bağrıma basarım.
An gelir
Gül bahçesinde
Serzeniş ederim.
Hiç kendim olamadım ki,
Annem gibi,
Annen gibi.
Kadınım ben,
Olamadım kendim.
Hep bir koşuşturma.
Neye, niçin?
Herşeye bu kadar yetmeye çalışmak niye?
Bugün ben benim.
Umutlarım var,
Sönmek nedir bilmeyen.
Tam bitti derken
Ankaya kesilen.
Biraz kül, biraz közüm.
Sözüm özdür benim.
Baharda çiçek açamadım ki,
Yaz mı aceleciydi, bilemedim?
Kadınım ben
Yeri gelir,
Kapı gıcırtısıyla dans ederim.
Yeri gelir,
Oynak bir şarkı dinlerken,
Ayakta duracak gücü bile bulamam da;
Yere çöker,
Duvara yaslanıp,
Avazım çıktığı kadar ,
Hüngür hüngür
Ağlarım.
Kadınım ben işte
Anasının kızı,
Kendiside ana olanım,
Yarine kanat gerenim ben.
Gözyaşını
Duvara akıtanım.
Bilmem yani şımarıklık.
Ararım kendimi
Her güzellikte.
Bir güzel söz
Alır götürür,
Yılların içimde biriktirdiklerini.
Çünkü kadınım......