Ah Kadın Şiiri - Ekrem Öztürk 3

...
Senin kentinden bir gün uzak kalmak bile bu kadar zor iken, senden ayrı kalmak nasıl viran eder beni dedim...
Düşündüm, düşündüm...!
Bu nasıl bir özlem, nasıl bir hasretlik...
Ah Kadın...!
Bin beş yüz kilometre yol ve bana eşlik eden kalbin ile kokun tek tesellim oldu.
Egenin muhteşem güzelliği, senin ihtişamına gölge bile olamadı.
Ecir vaktini bekledim, bir an güneş doğsun diye beklerken,
''Güneş doğmadan daha, sen doğdun sabahıma her zamanki gibi...
Gözlerin güz sancısı, rüzgara sor kendini
gönlüne indir beni diye içimden geçirdim..."
Sana döndüm, kentine geldim.
Bir dakika gözümü kapamadan, bir an seni kalbimden çıkarmadan sana koştum.
Bilmem, vursam kapını çıksan, sokağın köşesi neresi...
Bilmem, neden karıştırdım yine adresi, niye ceplerimde hep bulunmayan adresler...
Boynumu Temmuz güneşine serdim az önce, astım omuzlarımı askıya, tek tek tüm verdiğim sözleri katladım okşadım tazeledim.
Bir ıslık sesi duysam, bir ıslık sesi, sokaktan sokağa koşacağım adresini hatırlamak için....
Hadi...!
Bir ıslık yada bir ışık...
Kent senin, sokak senin, adres sende...
Kalbime binbir âh düşüyor.
Yorgunum, diyorum...
Yol ve gönül yorgunluğu...
"Yaralarım da var ama yalnız değilim şükür..."
" Hasbin Allah ve Ni'mel Vekil " diyorum...
Elimi bana emanet ettiğin, kalbime koyuyorum.
Hadi Azize...!
Acizler diyarında teselli aramak benimki, ama sen anla işte...