Oysa ne çok seslendim çocukluğuma,
fazla uzaklaşma diye, dinlemedi yahut bilemedi.
Yine dağınık bırakmış oyuncaklarını,
sanki biliyormuş gibi insanların hayatını darmadağan edip hayalleriyle oynayacağını.
O kadar da tembih ettim, bitir şu tabağında kalan son güveni, gittiğin yerde kimse güven vermez sana, aç kalırsın sevgiye, merhamete.
Sana şefkatle ördüğüm muhabbeti giy üstüne,
Samimiyet yok üşürsün dedim, dinlemedi.
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık



