Ah Be Hayat Şiiri - Baki Ortak

Ah be hayat…
Yokuşlarında nefes nefeseyim,
Bazen bir çocuğun ilk adımı kadar umutlu,
Bazen bir ihtiyarın son bakışı kadar kederlisin.
Ben sana yetişmeye çalışırken,
Sen hep bir köşeden bana bakıp gülümsedin,
Sanki “acele etme, nasıl olsa geç kalacaksın” der gibi.

Ah be hayat…
Geç gelen ambulans gibisin gerçekten,
Tam yaralarım kabuk tutacakken
Birden sirenlerini açıp karşıma çıkarsın.
Ama ne fayda?
Ben içimden çoktan ölmüşüm,
Dışımda nefes diye duyduğun yalnızca bir hatıra.

Duydun mu hiç,
İnsanın içinin kırılma sesini?
Ne sofralarda çatallar düşerken,
Ne kapılar sertçe kapanırken duyulur o…
Sessizliğin tam ortasında,
Kimse fark etmeden bir ömür kırılır.

Ben kırıldım,
Hem de o kadar usulca ki
Kendimi bile uyandıramadım o çöküşten.
İçimdeki çocuğu avutacak bir ninni bulamadım,
İçimdeki kadına umut diye sunacak bir ışık kalmadı.

Sen ise hep aynıydın hayat,
Bir gün elinde bir damla su,
Ertesi gün avuçlarında ateş.
Hangisini hak ettim, hangisini istemedim
Bilmiyorum artık.
Ama bildiğim bir şey var:
Sen beni hep yarım bırakmayı seçtin.

Yine de yazıyorum sana…
Belki gecikmiş ambulansın kapısı
Bu defa biraz aralık kalır,
Belki bu kez bir nefes yetişir içime.
Belki de bu satırlar
Ölümü değil, yeniden dirilişi çağırır.

Ama ne olursa olsun,
Son sözümde, son nefesimde
Bir isim kalacak:
Kul Ortak
Bu gönlün en kırık, en cesur imzası.

KUL ORTAK