Ağlayan Gülüşler Şiiri - Muhammed Acar

Ağlatılmışlara...

Gözlerim kalbimin sızısı ile ağladığı için ondan şikayetçi. Kalbimse “sen gördün ben yandım” diyerek gözlerimden davacı. İçimdeki bu savaş yakıp yıkıp biçare kıldı gönül yurdumu. Ben ise bu savaşın tam ortasında kalmış, sağır ve dilsiz bir görgü tanığıyım...

Gözlerimi suçlayamam! Çünkü o gördüğü güzellik karşısında aklımın köleliğini terk edeli beri eli kolu bağlı bir mahkuma dönüştü. Kalbimi de suçlayamam! Çünkü yarin gözlerindeki alevden bir kıvılcım sıçramıştır ona. O ise o bir kıvılcımın üzerine ah'lar çekerek cehenneme çevirdi ateşini...

Gözlerim kalbimin efkarıyla ağladı. Döktüğü bir damla yaş gidip içimde yanan cehennem alevinin üzerine damladı. Söndürür belki diye beklerken daha da coşturdu alevlerimi. Ağladıkça yandım, yandıkça ağladım. Öyle bir hal aldım ki nihayetinde, ateşimin rengi kırmızıdan siyaha döndü...

Gülmek istedim çok sonraları. Zorlandım! Olmadı...
Vazgeçecek oldum ama henüz son nefesimi vermemiştim. Büyük bir gayret ve çabayla son nefesimde ufak bir tebessüm kondurdum çehreme! Sonra bir ayna alıp baktım kendime. Lakin gördüğüm şey ne hazindi. Öyleki gülüşlerim hüngür hüngür, tebessümlerim mahzun ve mazlum ağlıyorlardı...

O günden sonra gülerek ağlamak diye bir şey doğdu. Gülmeye başladım ağlaya ağlaya. Ve dolaşmaya başladım şehirlerde gülen bir maskeyle...