Ağır Yaralı Şiiri - Hamit Atay

AĞIR YARALI

Kimse bilmez
Bir insanın içten içe nasıl yandığını,
Gülerken
Sessizce nasıl kanadığını…

Yüzümde umut,
İçimde tufan…
Ben bu hayata
Dik durarak yenildim.

Ne kadar sustuysam
O kadar büyüdü içimde yangın,
Her “iyiyim” dediğimde
Biraz daha eksildim.

Bir selamda gözyaşı gizledim,
Bir vedada ömrümü.
Ve kimse tutmadı elimi
Tutsa da,
Niyetimden değil, geçip gitmek içindi.

Ağır yaralıyım…
Ama görünmez bir yerden,
Bir kalp, nasıl kırıldığını
Gösteremez ki röntgende.

Adımı unutanlar değil,
Sesimi unutanlar yaktı beni.
Varlığımda gölgeydim,
Yokluğumda iz bıraktım kendimce.

Ağır yaralıyım…
Ama hâlâ dimdik yürürüm,
Çünkü kimsenin bilmesini istemem
Ne kadar düştüğümü.

Bir gece bir duvar anlarsa
Yaslandığımda ne kadar yıkık olduğumu
Bir dua yetişir belki içimdeki enkaza…

Ama şunu bil:
Bir insan bazen
Yalnızlıktan değil,
Görülmemekten ölür…

Şiir Hamit Atay