Ağır Ceza Şiiri - Muhteşem Oksel

Ne güzeldi yirmili yaşlar.
O yıllarda tüm kızların iyi,
Çekici,güzel kızların
Daha iyi olduğuna inanırdım.
Öyle bir sevme hacmim vardı ki,
Kiminle çıksam, ona aşıktım.
Pek güzeldi yirmili yaşlar.
Işığa koşan pervane gibi.
Her sevgilime kapılırdım.
Çok tutkulu yaşanırdı aşklar.
Dünyada bir o, bir de ben.
Geriye kalan insanlar,
Ayrıntıydı gerçekten.
Bilemediniz be kıymetimi kızlar.
Adeta bozuk para gibi,
Harcayıverdiniz sevgimi.
Yaşadığım tüm aşklarım,
Gözyaşlarıyla sona erdi.
Şimdi gelmiş otuzlu yaşlar.
Bakıyorum şöyle bir aynaya,
Geçen bunca zamanda,
Oturmuş yüz hatlarım.
Anlam kazanmış bakışlarım.
Şöyle bir bakıyorum da,
Bence şimdi daha yakışıklıyım.
En güzel özelliği bu yaşların,
Sürüm olmalı sanırım.
Akrepmiş yükselen burcum,
Ondan mı bilmiyorum,
Biri gidiyor kızların,
Beşi geliyor vallahi.
Gönüllere hitap ediyorum,
Aynen Don Juan Del Marco misali.
Bunun neresi kötü? der kimileri.
Kötü olan, artık aşık olamıyorum.
Her zaman birilerinden ayrılıyorum.
En kötüsü kim, kimdi?
Kiminle neredeydi?
Onu bile hatırlamıyorum.
Gönlüm bir çöplüğe dönmüş sanki.
Ben artık kimseyi sevemiyorum.
Herkes pek çapkın sanır beni.
Oysa ben aşkı arıyorum.
Böyle bulunur mu? Bilmiyorum.
Korkunç bir ceza verildi,
En büyük aşk adamına,
Aşksız yaşayamam diyen bana.
Bu bir lanet olmalı sanırım.
Ben aşksız yaşayamayacağım.
Her neyse suçum,
Tanrım, ne olur beni bağışla
Bu infaz koşulları çok ağır cezaya.
Artık dayanamıyorum.