Ağaçtaki İzler Şiiri - Tunahan Ermihan

Biz seninle yollar yürüdük beraber
Üzerine isimler yazılmış duvarlara yaslandık yıllarca
Bazı gün parklarda kavga ettik
Bazı gün güldük sahil kenarında çocuklar gibi
Senin aşkların liseden sonra
Benimkiler lisede başladı
Sen üniversite sıralarında dirsek çürütürken
Ben saçlarımı döktüm hayat denilenin önüne
Sonra askerlik girdi araya peşine hasretlik
Şimdide güvensizlik girdi yüreğimizin orta yerine
Peki, biz neyi yanlış yaptık
Yollarda senden öne mi yürüdüm
Duvara sensiz mi yaslandım
Kavgada yumruk mu yedin benden sebep
Seniz yüzüm mü güldü sanki sahilde
Bir tek aşklarım senden önce başladı
Oda zaten bana hayır etmedi
Peki, ne oldu yıllanmış şarabım
Ne oldu da dost dediğimiz sıfatımızı
Kesip atılan bir tırnakmışçasına hoyratça
Savurup çöpe atarcasına yargılıyorsun

Hani bir hikâye vardır bilirsin sen
Okuyanda bilsin

Adamın tekinin oğlu çok kötülük yaparmış. Baba oğluna { bak oğlum bahçedeki ağaca her kötülük yaptığında bir çivi çak iyilik yaptığında da sök, ama iyilik yapmadan çivi sökmek kötülük yapmadan da çakmak yok} demiş. Oğlanda başlamış kötülük yaptıkça çivi çakmaya, gün gelmiş çivi çakacak yer kalmamış. Oğlan başlamış iyilik yapıp çivileri sökmeye. Günler sonra babası oğlunu ağacın altında ağlarken görmüş. Sormuş ne oldu diye çocuğun cevabı {baba dediğin gibi çivileri çaktım ve söktüm onun için ağlıyorum} demiş. Babası sormuş {iyi ya neye ağlıyorsun bak ne güzel sökmüşsün çivileri} demiş. Çocuk { baba çivileri söktüm ama ağaçta izleri kaldı ya onları nasıl yok edeceğim} demiş.

Peki, sen bu kırgınlığı nasıl yok edeceksin
Can yoldaşım biricik arkadaşım