Agaclarin Senfonisi Şiiri - Fahri Işık

Duydunmu sen ağaçların senfonisini
Ağlayışını son baharlarda
Dökerken canlarını kök verdigi toprağa
Baş sağlığı dilerken bir diyerine
Rüzgarlar vururken soğuk kamçısını
Dallarını soyarken çırıl çıplak
Saltanatının namazıda yok
Musalla taşında sararmış yüzü
Baş sağlığı dilerken biri digerine
Oysa doğaya bayram olmuştu daha dün
Biterken mart’ın geceleri,
Güllerin bayramı gelmişti nisan başlarken
Nedirki yaşam şunun şurasında?
Dün olur, bu gün biter, gün gibi
Anlamadan tadına varamadan,
Sevmezsen duyamazsın doğanın sevfonisini
Sevince varır gönüller şakıların,
Aşkla duyar hazzını sevenler yaşamanın.
Sevmezsen bilemezsin acı çekmeyi
Yanmazsa gönlün, sevda ateşinde
Varamaz ellerin aşkın yücelerine.

Duydunmu sen ağaçarın senfonisini
Boynu bükük ağlarken son baharlarda
Dökülürken canları, kök verdiği toprklara
Oysa doğaya bayram olmuştu,
Biterken mart ’ın geceleri, nisan başlarken.
Güneş doğarken sabahları,
Güllerin bayramı başlamıştı
Kuşların göçü gelmişti uzaklardan

Duyamazsın ağaçların senfonisini
Bir güle su vermeden, okşamadan dallarını
Ō pemezsin sabahlarda çiğ düşmüş goncaları,
Tanrının verdigi güzellikleri,
Hoyratça kopardıkça ellerinle,
Duyamazsın güllerin ağıdını.
Ne yaradan sever, nede yaradılan
Üretmeden tüketen zalimleri
Duymak istesen ağaçların feryadını
Görmek istersen güllerin bayramını
Sev benimle divaneler gibi
Yan benimle, dön pervaner gibi