Bir gün unutmayı öğrendim,
bir ağaçtan.
Rüzgârı affediyordu mesela,
her dal kırıldığında.
Toprak gibi sustum sonra,
üzerime basan herkesi
ilk baxışda vuruldum,
gözlerine baxanda men
başın eyib utananda
utanışına vuruldum men
bezen asta bezen yavaş
Devamını Oku
gözlerine baxanda men
başın eyib utananda
utanışına vuruldum men
bezen asta bezen yavaş
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta