Ağaç 2 (Muhasebe) Şiiri - Fatih Özkonyalı

I. Şehir

Ağaç
Kan var; şehrinizin zehirli çiçeklerinde kan
Güneşi söndüren kar taneleriniz var
Bir gizem, bir boynuz, bir ruhsuz gölge
Ağlayan adamların gülen günahlarına kalan
Karınca gölgesinde dalgalanıp duran

Suçsuz çocukların koynuna sığınan şeytanlar
Uçsuz vahaların peşinde kelebektir
Parmaklarınızdan sağılırken tırnaklar
Neden satıhların dizine çöktü dualar
Her sabah yüzünüze kin kustu horozlar/ neden

II. Teslimiyet

Ağaç
Ceylanların ürkekliğinden düşen yapraklar
Benzi solmuş topraklar da saraylar yıktı
Cenk meydanında kamçılandı süvariler
Bahanesiz azat edilmiş köleler tek tek
Çöllere ağıt yaktı ve kum tanelerine
Ölümün isimsizliğini sarkıtıp dillerine

Çemberine çatlamış çiğdemleri dolayan
Yarası tuzlanmış kadın şarkı söylüyor
Mihrabında erimiş, dönmeyecek adama
Güneşler öyle doğmayacak anki
Ebabil kuşlarını çağırıyor imdada
İçinde Ebrehe’nin filleri geziyor sanki

III. Ölüm

Ağaç
Tenini tırnaklayan ısırgan otları, sokak kedileri
Soğuk denizleri örtüyor öldüğüm topraklara
Düşlerde sürüklenen trenler soğuk, kara
Mezarımdaki suçsuz, masum mercanlara çarpacak
Çıplak dallarına salıncak kuran çocuklar
Öcümü alacak ısırgan otlarından, sokak kedilerinden
Kulağını yırtacak soyulmuş bir şimşeğin sesi
Öz vicdanından şah damarını kesercesine
Ve bütün ölüler filizlenecek topraktan
İsrafil’in sûrunu duymuş gibi bütün ölüler
Kökünü kemirecek kurtlar intihar edecek
Acı nefesiyle yakacak seni kefensiz ölüler…
Yıldızlar kayacak saçından ve ben geleceğim.