Affet Benliyim Şiiri - Mucize Şiirler

Affet Benliğim

Affet benliğim,
Sana bu yükleri omuzlatan,
Seni bin bir telaşın girdabına atan
Ve senin sessiz çığlıklarını duymayan
O gafil ruh bendim, affet benliğim.

Sana sığınıp seni terk eden,
En çok sana muhtaçken seni unutan,
En soğuk gecelerde seni yalnız bırakan
Ve özünden özür dileyemeyen
Bu bencil yanım bendim, affet benliğim.

Çocukluğunun saf pınarlarını kirlettim,
Hayallerini erken kırdım,
Umudun kanatlarını yol yol yoldum,
Sana sabır diye yalan sustum,
Biliyorum; senin ışığını söndürdüm.

Affet benliğim…
Gözlerinin içindeki o parıltıyı çaldım,
Kalbini masumiyetle ısıtırken
Ben onu ateşe verdim.
Her yanlış adımımda
Seni daha derine, daha karanlığa gömdüm.

Sen ki bana nefes oldun,
Ben sana yük oldum.
Sen ki bana yol gösterdin,
Ben sana duvar ördüm.
Sen ki bana umut oldun,
Ben sana kırgınlık doğurdum.

Affet benliğim,
Her düşüşünde tutamadım elinden.
Her yaranda can olmaktansa
Bir hançer gibi saplandım ben.
Sana ait olmayan borçları ödetirken
Aslında kendimi kaybettim ben.

Gecenin koynuna bıraktım seni,
Uykusuzluğun sularında boğdum seni,
Huzurun kıyılarına yanaştırmadım seni.
Beni var eden sendin,
Ama ben en çok seni unuttum benliğim.

Affet benliğim…
Her yanlış kişiye inandım,
Her sahte yüzü gerçek sandım,
Her kırık hayali sana yükledim.
Benim yüzümden sustu gülüşlerin,
Benim yüzümden öldü renklerin.

Biliyorum çok geç,
Biliyorum ömrüm az.
Ama hâlâ bir yerlerde
Senin bana kırgın bakışların var.
Belki bir gün
Affedersin beni sessizce,
Belki bir gün
Yeniden barışırsın içimdeki çocukla.

Affet benliğim…
Çünkü sensiz ben hiçim,
Çünkü sen varsın diye nefesim var.
Affet benliğim,
Bir kez olsun,
Beni bana bağışla.

Söz : Mucize