Affet Şiiri - Bay Melun

Gelmişiz yolun sonuna.
Bahar gelmiş, saçılmışsın.
Kuş gibi özgür bir nefes çekmişsin içine.
Gözünü kapatmışsın.
Kulağına çalınmış son kez
bir kışın hırıltısı.
Bir kaç damla çiselemiş
ve mis gibi memleket kokusu.

Ve başlamışsın sövmeye tüm yıldızlara.
Vega, Altair, Rigel
ve lanet Sirius.
Seninle geçirdikleri hiçbir gece konuşmamışlar,
hep susmuşlar.
Ya da seslerinin ulaşması çok uzun sürmüş.
Önce yıldızları affetmişsin.

Atlantik, Kuzey Denizi,
Baltık ve Akdeniz.
Sırada onlar varmış.
Bağırmışlar evet
ama hep boşa.
Onlar başka şarkılar çalmışlar,
sen başka.
Bağırmışsın, yalvarmışsın
ama duymamışlar, nafile.
O yüzden en çok onlara sövmüşsün.
Ve bitince tüm kirli sözler,
affetmişsin denizleri.

Belçika, Hollanda,
Almanya ve Fransa.
Onların bahanesi yokmuş işte.
Başlamışsın yeniden
bir küfür kitabı yazmaya.
Bitirdiğinde kitabı,
üzülmemişler yaptıklarına.
Beğenmişler ve alkışlamışlar
tüm küfürleri.
“Hak ettik.” demişler.
Ve affetmişsin ülkeleri.

Gözlerini açmışsın.
Yağmur dinmiş,
güneş açmış yeniden.
Kuş gibi çekemediğin
tüm nefeslerine üzülmüşsün.
Son bir kez daha sövmüşsün
ve affetmişsin nefeslerini.