Affediş Şiiri - Seyrani Göl

Sustuğum kelimeler
dudaklarımda ağırlığını yitirdi,
konuşmadan da anlatmayı
öğrendi sonunda kalbim.

Bir zamanlar kaçtığım aynalar
şimdi sadece gösteriyor beni,
ne eksik ne süslenmiş,
olduğum gibi, olduğum kadar.

Tutmadığım ellerin yerini
kendi tenime alışan parmaklar aldı.
Kendime sarıldım,
ilk defa düşmeden.

Hiçbir yara kapanmadı iz bırakmadan
ama artık acımıyor dokunduğumda.
O izler ki
sustuğum zaman bile
beni anlatıyor.

Ve bir gün
dünyanın sesini değil,
kendi içimin yankısını dinlediğimde
anladım:

En derin barış,
kendini affettiğin anda başlar.
S.GÖL