Af, Pişmanlık Duyana... Şiiri - Ulvi Ziya

Hâinlere göz yummak; iyi bak, neye varır...?
Yangın, yollarda başlar, gider hâneye varır...
Anarşik ortamlarda, nice bahtlar kararır...
Kır nâmerdin her türlü kolunu, kanadını;
Aynı rüyâyı görmek, çok yıllarını alır ...

Kincidir, inatçıdır; hunhardır da hâkezâ...
Sen, kardeş de, kucakla; hiç kâr etmez aymaza...
Beynindeki o mikrop, her fırsatta kudurtur;
Azarak uludukça, vermeli büyük cezâ...

KABİL ' in neslinden mi; alevden, ateşten mi...?
Bu insanlar acâyip; şeytandan, kalleşten mi...?
Su sıkıp söndürdükçe, kundaklarlar cihânı;
Kimden nefret ederler, TÜRK GİBİ GÜNEŞ'TEN Mİ...?

Asırlar geçse bir bir, çok dağlar düze dönse...
Uygarlık törpüsüyle; kin, nefret, aza inse...
Kanlarında gizlidir, o ebedî hâinlik;
Ezilir, vazgeçmezler; gırtlağa târih binse...

Göz, göstersin dürbünce; kalp, baksın mikroskoptan...
Röntgenini çeksin us; her tür şeklin, olayın...
Ne hâin tuzak kursun, ne korkulsun mikroptan...
Kompütürü olsun rûh; her müşkülün, kolayın...