Adınla başladı Sessizlik

Adınla başladı sessizlik,
Her harfi içime sığmayan bir dua gibi.
Ben seni yazmadım hiç,
Ama her satırım sende yarım kaldı.

Gözlerin, bakmadığım aynada kaldı,
Sesin, duymadığım en eski şarkıda…
Bir kere bile “gel” demedin,
Ben bin kez gittim kendimden sana.

Yürüdüğüm yollar hep sana varmaz,
Ama dönüp durduğum sokaklar seninle başlar.
Bir köşede unuttuğun tebessüm
Hâlâ yüreğimin üzerinde ağırlık yapar.

Deseler ki “aşk ne demek?”
Seni sessizce beklemek derim.
Çünkü aşk, kavuşmak değil her zaman—
Bazen hiçbir yere varmayan bir duadır,
Gecikmiş bir gözyaşıdır,
Sonsuza ertelenmiş bir vuslat…