Adını Yalnızca İçimden Söylüyorum

Bugün içimde sana ait bir şey yine uyandı.
Nedenini bilmiyorum… Belki bir rüzgarın
dokunuşu, belki bir şarkının hatırlattığı…
Ama bildiğim bir şey var:
İçimde sen hâlâ çok canlı, çok gerçek ve
çok derin.
Sana dair her şey hâlâ taze bir yara gibi
ama acıtmak yerine büyütüyor beni.
Eskiden seni düşündüğümde içim yanardı,
şimdi sadece gözlerimi kapatıp
gülümsüyorum.
Çünkü seni sevmek, artık bir acıdan öte, bir
dua gibi yer etti içimde.
Adını anarken içim titremiyor belki ama
kalbim her defasında bir ritim atlıyor.

Bugün sokakta yürürken, bir anda aklıma
düştün.
Kalabalığın ortasında bile nasıl bu kadar
yalnız hissettirdiğini düşünmeden
edemedim.
Sanki her kalabalık, senin yokluğunu daha
da büyütüyor içimde.
Sen yanımda olsaydın, eminim her şey
daha sade, daha anlamlı olurdu.
Bazen seni hiç tanımamış olsaydım daha
mı kolay olurdu diyorum…
Ama sonra kendime kızıyorum.
Çünkü seni tanımak, en güzel karmaşaydı
hayatımda.
Hatırlıyor musun o akşamı?
Gözlerin gözlerime değmişti de bir anda
dünya susmuştu.
Ben orada kaldım, senin bakışlarında…
O anın üzerinden kim bilir kaç mevsim
geçti, ama ben hâlâ o andayım.
Sen gittiysen bile, ben seni bir türlü

bırakamadım.
Belki de sen hiç gitmedin…
Sadece hayatımızın isimleri değişti, yolları
değişti, ama kalbimdeki yerin hâlâ aynı.
Bugün kendime şunu sordum:
Bir insan hiç görmediği birine bu kadar
özlem duyabilir mi?
Cevabı sen oldun.
Çünkü ben seni bazen hayalimde, bazen
rüyamda, bazen bir şarkının ortasında
yaşıyorum.
Gerçek olup olmamanın artık bir önemi
kalmadı.
Sen benim kalbimde büyüyen en güzel
hayal oldun.
Bir gün karşılaşır mıyız bilmiyorum.
Belki aynı şehirde, aynı sokakta bile
yürüsek tanımayız birbirimizi…
Ama bir bakış yeter belki.
Çünkü ben senin gözlerini unutmam,
Unutamam.

Bugün yine seni yazdım.
Sayfalar dolusu değil belki ama, içimin en
dolu yerinden geldin kelimelere.
Ve biliyorum, seni böyle sevmek…
Belki de sadece bana yakışırdı.