Adını içime yazıyorum Şiiri - Mücahit Aras

Hiçbir rüzgâr senin adını getirmedi bu şehre,
ama ben her sabah
bir sokağın kenarında
gözlerini bekledim.
Bir duvar, bir taş, bir çatlak belki
sana benzer diye yıllarca sustum.
İçimde,
adını bilmediğin kadar çok şey büyüttüm.

Bir çiçeğin ne kadar sevildiğini
ancak solduğunda anlıyorsak,
ben de en çok seni
yokluğunda anladım.
Sana dokunmadım hiç,
ama kalbimi sana dokunur gibi
sakladım.
Sana benzeyen her şeye
biraz daha sevdalı oldum.
Bir yağmur damlası gibi
sessiz ve derin,
bir nehir gibi
sana akan oldum.

Geceler,
sana dair bir kelime bile etmeyen geceler,
beni içinden kovdu.
Uyuyamadım.
Uyusam da
rüyalarımda ellerin vardı.
Hiç tutamadım.
Uyandım.
Uyandığım her sabah
eksiltti beni.

Seni beklemek,
bir dağın rüzgâra karşı
dimdik durması gibi
acı veriyor.
Ama seviyorum.
Kendimi,
hiçbir karşılık beklemeden
sana adanmış bir mektup gibi
taşıyorum.

İçimde,
adını ilk kez söylediğim o anın yankısı var.
Söyleyemediklerimle sustuğum her an
sana yazılmış bir şiirdir aslında.
Ben yazmadım,
ama içimde büyüyen her kelime
senin yüzünle uyandı.

Sen bilmiyorsun,
ama seni düşünmek
bir tür ibadet gibi bende.
İçimden her geçtiğinde
bir dünya kuruluyor yeniden.
Ve yıkılıyor
senin adını duymadığım her anda.

Aşk, belki de
senin olmadığın bir dünyada
sana ait cümleler kurmak demek.
Ve ben
sana dair ne varsa
yazmaktan usanmadım.

Sen bir gülüşünle
bütün kelimeleri sustururken,
ben
sana anlatılmamış
binlerce dizeyle doluyum.

Bir gün,
bir gün gelir de
göz göze gelirsek,
bil ki
sana yazılmış bütün şiirler
o an kendini bulur.

Seninle konuşmadan
yıllarca içimden konuştum.
İçimdeki sen,
belki gerçek sen değildin
ama en çok sevdiğim sendin.

Ve şimdi,
bir pencere önünde
yine seni düşünüyorum.
Rüzgâr
adını getirmese de
ben adını her gece
içime yazıyorum.