Adını İçime Gömdüm Şiiri - Yaren Atalar

“Adını İçime Gömdüm”

Adını içime gömdüm,
Bir mezar taşı gibi taşıyorum kalbimde.
Konuşsam susuyor içim,
Susunca bağırıyor en derin yerim

Özlemek yetmiyor artık sana,
Özlemek ne ki Yar?
Sen içimde bir ömürsün de
Ben her saniye senden ayrı bir yetim

Ranzaya değil,
Kalbimin en karanlık köşesine yatırdım seni.
Her gece seninle uyuyorum
her sabah sensiz uyanmak
Bir idam daha oluyor ruhuma

Resmin cebimde değil artık,
Yüzün kazılı avuçlarımın çizgisine.
Her dua,
Sana ulaşamayan bir feryat şimdi.
Göğe değil,
Kendi içime çarpıyor haykırışlarım.

Kısık gözlerin…Ah o kısık gözlerin
Beni susturan dilimi lal eden o sessiz yangın.
Ne ben sana dokunabildim,
Ne sen bende kalabildin.
Biz,
İki ayrı cehennemde yanan
Aynı kıvılcımın külleriydik belki.

Taş duvarlar mı daha soğuk,
Yoksa sensizlik mi?
Gardiyanlar değişir Yar her sabah,
Ama yokluğun sabit,
Bir hücre gibi dar,
Bir mezar gibi sessiz…

Tesbih dönerken adını
Dilim kanar,
Seni her andığımda kalbim gözüme bakar közüm yanar

Çaresizlik…
Bir başka adın oldu bu aralar.
Ne ben senden geçebiliyorum,
Ne de sen bana dönebiliyorsun.
Biz,
Birbirine kavuşamayan
İki suskun âyet gibi
Arafta asılı kaldık Yar

Ben seni sevdim, çok sevdim
bu sevda
Beni benden aldı.beni meçhule attı

Artık her gece
Sana kavuşamadığım için değil,
İçimde sana dokunacak bir yer kalmadığı için
Ağlıyorum Yar