Adını Bız Koyacagız Şiiri - Hakan Gümüş

Kimsenin yazmadığı bir hikâyenin tam ortasındayız,
Ne başını biz seçtik bu yolun, ne sonunu görebiliyoruz.
Ama yürümek kaderimizse, yürürüz;
Çünkü biz, düşe kalka büyüyen çocuklarıyız betonun.

Kimliklerimize yazmadılar ne hissettiklerimizi,
Nüfus kağıtlarında “yaralı” yazmaz, ama biliriz halimizi.
Sırtımızda yük değil, birikmiş suskunluklar taşıyoruz,
Ve her adımda içimizde başka bir kelime çatlıyor.

Bize “sabret” dediler — sustuk,
“Alışın” dediler — alışmadık.
Biriktikçe içimize, büyüdü göğsümüzde o düğüm,
Şimdi çözülme vakti geldi:
Şarkılar değil, biz susarsak kopar kıyamet bu şehirde.

Ne salt aşk var bu dilde, ne sadece terk ediliş,
Ne bir kişiye yazılmış bir sitem, ne de kuru bir özleyiş.
Bu şiir, bekleyenlerin değil, artık yola çıkanların şiiri.
Bu sözler, geçmişe değil, henüz yaşanmamış günlere eseri.

Çünkü biz, sadece sevilmek istemiyoruz artık,
Anlaşılmak istiyoruz.
Çünkü gülmek değil sadece aradığımız,
Gerçekten gülümseyebileceğimiz bir dünya kurmak derdimiz.

Kimse anlatmadı bize susmanın nasıl içimizi çürüttüğünü,
Kendi kendimizi büyüttük, aynada tanımadığımız yüzlerle.
Şimdi aynalara değil, birbirimize bakma zamanı,
Şimdi “biz” deme vakti — sadece “ben”le dönmüyor dünya.

Haydi yakın sesi, bastırsın ekranları, algoritmaları,
Çünkü bu şiir beğeni için değil, kendimizi hatırlamak için.
Bir mum değil elimizde, koca bir çağ yanıyor parmak uçlarımızda,
Ve biz, bu yangından korkmayan tek nesiliz belki de!

Ne zaman başladık unutmaya birbirimizi bilmiyorum,
Ama şimdi hatırlama vakti:
Bir sokakta yürüyen çocuğun gözlerinde,
Bir okul sırasındaki çizikte,
Bir isyanın tam ortasında,
Birbirimizin sesiyiz aslında.

Ve bu ses kimseden izin almayacak.
Bir marş gibi değil,
Bir hayat gibi duyulacak.
Sokaklarda, çatılarda, gözlerde, mesajlarda —
Her yerde yankılanacak.

Çünkü bu şiirin adı henüz konmadı,
Ama biz yazdıkça büyüyor.
Ve bir gün sorarlarsa:
“Kim yazdı bu çağın şarkısını?”

Bağırarak söyleyin:
Adını biz koyacağız!