Adını Anmadan Sevdim Seni

Adını anmadan sevdim seni… Kalbimde sessizce büyüyen bir şiir gibi, kimseye söylemeden, kimseye göstermeden. Herkesin sustuğu yerden başladım seni anlamaya; kelimelerin bittiği, gözlerin daldığı yerden… Bir adın yoktu bende, bir yüzün bile belki, ama hissettirdiklerinle doldurdum eksik yanlarımı. Seninle konuşmadan dertleştim, adını anmadan dua ettim, varlığını bilmeden özledim. Bu nasıl bir sevgiydi bilmiyorum; ama ne zaman kalbim sussa, içimden sen geçtin. Ne zaman gece dursa, rüyama senin yokluğun uğradı. Sen gelmedin belki hiç, ama yokluğunda bile var gibi sevdim seni. Çünkü bazı sevgiler yaşanmaz… sadece hissedilir. Ve bazı insanlar, dokunmadan bile iz bırakır yürekte. Sen, o izdin. Sessizliğime karışan, içime sinen, anlatamadığım en güzel cümleydin. Adını anmadan sevdim seni… ama en çok da içimdeki suskunluğa yakıştığın için.