Adındaki Memleket Şiiri - Kara Çocuk 2

Seni sevmek;
Bozkırın ortasında çiçeğe duran bir badem dalı,
Yağmurun toprağa değdiği o ilk saniye gibi aziz...
Bakışların; uykusuz gecelerimin o en emin sığınağı,
Gülüşün; ömrümün en geniş, en aydınlık yolu.
Söyleyemediğim ne varsa o dilsiz duruşunda saklı;
Öyle bizden, öyle cana yakın, öyle derin.

​Geceleri ufkuma düşen o gümüşi şavk,
Senden bir muştu getirir gibi asılır boşlukta.
Yıkar bütün şehrin tozunu, kirini bir çırpıda,
Ruhumu senin o bitmek bilmez sabrına bağlar.
Kime baksam senin gölgen, nereye dönsem sen;
Gecemin tek tesellisi, gökyüzümün Dolunay akı...
Dünyanın bütün karanlığı seninle dize gelir.

​Sonra bir sızı başlar göğsümün en ince yerinde,
Ürkek bir kanat sesi havalanır avuçlarımdan.
Korkarım rüzgâr eser de incinir o narin duruşun,
Korkarım bu hoyrat dünya seni yorar, seni incitir.
Hangi dala konsan orası bayram yeridir bana,
Hangi kelimeme değsen o bir Çalıkuşu titreyişi...
Benim sesim seninle güzelleşir, seninle yankılanır.

​Şimdi bütün yollar sana çıkar, bütün kapılar sana açılır,
Ben seninle tamamlanırım, seninle yürürüm her sabah.
Varlığın; çatlamış dudakların suyla buluşması gibi,
Yüzün; bir ozanın hiç bitmeyecek o en duru mısrası.
Varsın devrilsin takvimler, varsın geçip gitsin yıllar;
Bizim sevdamız her gün yeniden, her gün daha taze başlar.
​
Sesin; içimde hiç susmayan o en mukaddes şarkı,
Ellerin; bir el gibi uzanır gurbetteki yalnızlığıma.
Seni sevmek; bir ömür sürecek o kutlu, o büyük yürüyüş,
Nefes aldıkça içimde büyüyen, hiç sönmeyecek o ateş.
Sen varsın ya... Artık gurbet değil bu dünya benim için,
Sen varsın ya... Artık her yer memleket bana.