Adına Son Bir Mektup Şiiri - Kerem Bayçe ...

Bu sokaklarda yokluğun birikmiş,
Sürünen onca ayaktan anladım.
Ama sorun değil, ben zaten
Gözlerinin rengine inanmayı bıraktım.
Kapımda bin taziyeyle ölüm;
Şenliklerle ağırladım.

Karışacaktım elbet, dağılacaktım.
Af gibi dilenirim sandım, yanılacaktım.
Gözlerinle durulanmadığım o safha,
Bir sesim olsa bağıracaktım.
Aynayım artık, ters yüzüm yok
Bak, kelimelerim bile ağdasız.

Alışık değilim aslında, pek umrumda değil.
Tenlere dokunmak hiç çekmedi ilgimi.
Bendeki sadece aptalın inadı
Ki en dikine gitmeyi severim.
Yenilmeye değer bir hedefim olsun istemiştim,
Sana rastladım.

Hoş değil tabii, araf.
Garip ellerdeki bu saltanat.
Ellerim acı zehri tutmamak için yazdığında,
Harfler yeniden yüzeye akın ederken:
İster korkaklık de buna, ister sanat,
Yine de sonum aynı kalacak.

Zaten sonrası hep değişmez yazgıdır.
Dinlersen cesetler fısıldar:
Hayat, kendine ihanetlerin hazmıdır.
Komik geliyor artık, biliyorum.
Hala avunabildiğin şeyler varsa
Sen en iyisi onlara sarıl.

Yoruldum, zaman omuzlarımda, hissediyorum.
İki katlim arasında dönmekten ve
İki yangın arası sönmekten yoruldum.
Sevgi bu, kelimelerin en güzeli.
Adını anmaktan çekinirsem affet,
Gidiyorum.