Adın Kutumda Saklı Şiiri - Anıl Kılıç

Adın Kutumda Saklı

Adını küçük bir kutuya yazdım ben,
Ne bir süs,
Ne de sadece bir eşya gibi…
En görünür yere koydum aslında,
Ama kimse anlamadı.
Her gören,
“Ne kadar zarif,” dedi geçip gitti.
Oysa ben…
Yanıyordum sessizce,
Senin adının her harfinde biraz daha eksilerek.

Bir bileklik değil o…
Zamana atılmış bir düğüm,
Dualarla sarılmış bir hatıra.
Her ipinde bir iz var senden kalan,
Her boncuğunda gizli bir söz,
Ve o sözlerin hepsi
Hiç söyleyemediklerimden yapılmış.

Seninle gülmeyi özlüyorum bazen…
Ama artık gülüşünü hayal etmek bile ağır geliyor.
Nefesini düşünmek bile
Bana fazla lüks şu ara.
Çünkü yokluğun,
Hayalinle bile savaşmama yetiyor.

Sesini duymadığım her gece,
İçimden biraz daha sen eksiliyor,
Ama biraz daha ben gidiyorum.
Yine de buradayım işte…
Aynı yerde,
Aynı sessizlikte…
Ve hâlâ seni taşıyorum içimde,
Sanki bir sevdayı değil de
Kendi kalbimi korur gibi.

Çünkü seni unutmak,
Kendimi silmek gibi biraz.
Senin adını silecek olursam,
Kimliğim kaybolur.

Ve ben…
O kutunun içindeki ip gibi çözülürüm,
Sessizce,

Kimseye göstermeden