"adımı Fısıldayan Kimse Yok"

Bir duvarın ardında büyüdüm ben,
İsmimi söyleyen olmadı, ne annem ne de sen.
Oyuncağım suskundu, saçlarım karışıktı,
Ve dünya, beni görmemeyi seçti, ta en derinden.

Sokakta koşmak isterdim,
Ama babamın bakışı duvardan önce gelirdi, sustururdu derdim.
Küçüktüm, anlamaz sanırlardı,
Oysa en çok biz küçükler anlarız sessizliği, içimizden, gizlerdim.

Kardeşimle paylaştığım bir ekmek gibi,
Korkumu bölüştüm yastıklarımla, geceleri gibi.
Annemin gözleriyle öğrendim susmayı,
Çünkü bazen bir bakış, bir çığlıktan daha ağır olur gibiydi.

Bir gün biri bağırdı yan odamda,
Bir sandalye devrildi, sonra sessizlik, sustu duvarda.
İşte biz o sessizliğiz.
Bağırmayan ama duyan, konuşmayan ama anlayan yarada.

Gelinlik giymek isterdim çiçekli,
Ama önce çocukluğumu giydim, kan kokulu ve lekeli.
Düğün sandıkları değil, kefenler hazırlandı bana,
Çünkü doğarken kadın olarak doğmuştum ya… sessiz ve tepkili.

Sesim çıkmadı, çünkü sesimin karşılığı yoktu,
"Şımarma!" dediler, "Sus!" dediler, masallar bile yoktu.
"Utan!" dediler,
"Katlan!" dediler,
Oysa ben sadece yaşamak istedim,
Bir kız çocuğu gibi, özgür ve gülerek… bir umut bize çoktu.

Şimdi sana söylüyorum,
Sokakta yürüyemeyen, okuldan alınan, susturulan, satılan, korkuyla büyüyenim diyorum.
Tüm kız çocukları adına:
"Ben buradayım."
Ve biz çok kalabalığız artık, öfkeyle çoğalıyoruz, biliyorum.

Sesimizi kıstılar ama biz yazdık
İsimsiz mezar taşlarına umut kazıdık
Belki şarkımız yok ama sözümüz var
Bir gün yutkunan çocuklar konuşacak
Ve dünya onların gözleriyle yanacak