Adımı Duyunca Şiiri - Zeynep Ceylan

• 

  Kulak Misafiri

  Evladım, ben de amcanızı solarak bekliyordum, sabır nereye kadar olabilir. Sanki oruç tutuyor ve sabretmek normalinin içinde bekliyor ama gelmeyecek diye düşünüo tekrar sabrediyordum. Dayanamadıkça son mektuplarına bakıyordum. Bitiyorsun diyor, solmuş halime bir katman umutsuzluk daha ekleniyor, maziye bakıyorum, sana söz vermedim diyor, son mektuplarına bakıyorum, ben senin canınım diyor, baba olmak nedir onları söylüyor. Ben de kendi içimde umudum acıdıkça kıskanarak nasıl sahip çıkılması lazımmış, nasıl sevilmesi lazımmış masumları kabul edip, keşke ben de önemlisi soldurmaması gerekeni olabilseydim diye kıskanmakla umudu daha da solarak ve çokça sabır içinde hayvan sevgisi, yaşlılarla zaman geçirmek ve akrabalarla sıla-i rahim içinde yaşadım. Şarkı türkü şiir film gibi işlerim yoktu. Yalnız kalınca ses olsun diye televizyon açtım. Bazı aşk filmleri, kavuşamayan veya yeni yeni aşık olanları görünce hem üzüldüm onlar kavuşamadıkça, bir de sevdikçe de kıskandım, filmdeki aşık insanları görünce onu hayal eder oldum, kalbimde umutsuz ve acı heyecanlar ağlatan özlemler, ilgiye ihtiyaçlar peyda oldu. Bilgisayarımdan şarkı da dinledim zamanla, fakat acı verdi onlar da. Hep eski mektuplarını okudum. Ne olduğunu tekrar yad etmek istemiyorum. Çok acı şeyler. Yokluğu ile karşılaştım. Sabrın sonu selamet olmadı. Hayır, sabredemedim ve zamansız ağladım,.daha çok sabretmeliydim. Zamansız bir şekilde ilgiye ihtiyacım oldu.

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (1)