Adım Yetim Şiiri - Abdulvahap Çelik

Adım Yetim
Adın bende ibadetse kimene
Dünya içinde dünyamdın anne
Her saat baş ucumda uğurumdun
Süt pınarından ninniyle yoğurdun
Dün gibi masalın kulağımda
Hala yankılanır sıcağı sıcağına
Nasırlı ellerin pamuk,taze sütün ak
Ya kucağın kimbilir ne tatlı ne sıcak
Kimine murat kimine ihsandır bir el
Bir defa okşayışın bin ömre bedel
Oyunlarım umutlarım çocukluğum kaldı yarım
Sütten yazılmış tertemiz alnımda arım
Yedi yaşındayken yokluğunun çilesi
Kesildi melekle karışık ninni sesi
Mücevherat kıymetini bilen sarraf
Bende etmez kaldırım üstüne atılan çarşaf
Kalk dedim yürüyelim tekrar beraber
Felekten çelme azrailden yetişti kara haber
Ne sabrım senin kadar ne mecalim
Şimdi elde vurur sensiz perişan halim
Artık şimdi ölüm altın değerinde
Cennet ayak altında cehennem durur önümde
Dokuz ayın sancısı acıdan tek ibret
Yetim bırakışın sancıdanda beter illet
Kulların sitemi sevgiden saygıdan
Geleceğe küstüm acılarım kaygıdan
Artık kaderimde gam yükü dağlar kadar
Sensizlik kafi başka acılara ne gerek var
Verdiğin isimle çağıranlara desem benim
Ardımı dönsem derler budur çocuk yetim
Boynu bükük künyemde kaldı adın
Gözüm yaşarır kimderse rahmetlik kadın
Yüreğimdeki ızdırabın dinmez nedeni
Dünyada ateşten gayrı nedir yakan beni
Şimdi hayat sanki çölde bir pusu
Sen olmazsan vermez kimse bir damla su
Hepsi haram hepsi yalan acı gelir tatlar
Bütün acılarımı bir ninnin saklar
Üçgünlük yolculukta bu ağıtlar ne
Kaderime yetim yazıp bıraktın anne
Acıların tarifi bende bir kütüphane
Yazan kader okuyan sen ol anne
Şimdi her sokak kabrine çıkar
Gözlerim Sakarya durmadan kan akar
Neden yazıldı alnıma seninmi bu kader
Bıraktığın mirasmış yetimlik bir ömür yeter
Dünya gam yükü sanki ben hamal
Ne muradım kaldı ne umudum nede hayal
Artuk duramam bu fanide bir saat
Sen dur ben geçerken yıkılırsa yıkılsın sırat
Aç kucağını benide al yüreğine
Sonsuza dek ayrılmamak üzere anne
A VAHAP ÇELİK