Adı Silinenler İçin Şiiri - Zeynep Özgel

Bir zarfta unuttum seni;
açılmamış bir cümleydin,
hiç damgalanmamış bir özlem gibi
gönderilmeye cesaret edilemeyen.

Masanın sol köşesinde kaldın,
üzerine düşen gün ışığı
bir zamanlar “belki” dediğim her şeyi
solgunlaştırdı.

Yazdım.
Ama kelimelerim
bir çığlık kadar sessizdi.
Sadece kâğıt anladı beni;
ve o da sararıp sustu.

Sen hiç bilmedin.
Sana hiç varmadı
"Keşke" ile başlayan o satırlar.
Ama ben…
Ben her gece
o mektubu içimden geçirerek uyudum.

Zaman geçti;
ama mektup gitmedi.
Çünkü bazı şeyler
gönderilmez,
gömeriz sadece.

Ve şimdi biri sorsa seni,
"Ne oldu o aşka?" dese,
bir zarf gösteririm,
adı silinmiş,
ama içi hâlâ senle dolu.