Adem Ayazsın Şiirleri - Şair Adem Ayazsın

Önce umut verilir
Ardından gönül
Sonra unut denilir
Sorma ey gönül

Umutlarım dökülür

Git derken beni yıkan katran karası sözlerin
Gitme diyerek reddediyor sözlerini gözlerin

Ne adalet var ne merhamet, hepsi yalanlık
Zulüm nara atıp dururken, susmuş insanlık

Burası dünya; ne yaşarsan hep tadımlık
Çilesi yollar boyu, mutluluğu bir adımlık

Tanımamam gereken insanları tanıyorum
Tanıdıkça da insanlığımdan utanıyorum

Bazen yeşildeyim, bazen aldayım
Bazen ağaçtayım, bazen daldayım
Bazen kovandayım, bazen baldayım
Rabbimin Kerim bir tecellisiyim

Bazen hayaldeyim, bazen düşteyim

Ulül emre itaat değil, Rabb'e ancak itaat düşer
O'na itaat etmezsek; yere sancak, ite at düşer

Herşeyin yok olsa umut en büyük varındır
Unutma umudun en sevdiği gün yarındır

Seversin, sevdiğine en tatlı düş olursun
Birgün gelir aynı gönülde ölmüş olursun
Sen, ölü gibi yaşıyorken şimdilerde
Sensiz olamam diyenler kiminle nerde?

Yeşert sararmış yapraklarımı
Islat kurumuş topraklarımı
Yıllar götürürken gençliğimi
Unuttur saçımdaki aklarımı